donderdag 19 november 2015

Dresses from the past

Fashion is not something
that exist in dresses only.
Fashion is in the sky,
in the street,
fashion has to do with ideas,
the way we live,
what is happening.
 
Coco Chanel 
 
 
Het is november, maar ik heb nog regelmatig
 mijn zomerjas aan, en een paar dagen geleden
knipte ik de laatste rozen van de rozenstruik in onze tuin.
Binnenshuis ben ik bezig met een soort van 'herfstschoonmaak'.
Dit gaat, wegens een laag energiepeil,
in een heel rustig tempo,
maar beetje bij beetje wordt er van alles opgeruimd,
schoongemaakt en opgeknapt.
Sommige oude spullen, die geen functie meer hebben,
gaan weg, andere dingen krijgen een nieuwe bestemming. 
 

 
Ook in mijn 'innerlijk huis'
ben ik aan het opruimen en schoonmaken.
Gedachten en zorgen die geen doel (meer) dienen,
 of die niets toevoegen, mogen worden opgeruimd.
Niet haalbare wensen kunnen worden weggezet.
Ik moet (mag ;-)) een vernieuwde balans vinden
omdat ik al lange tijd, zowel fysiek als mentaal, overbelast ben.
Ook dat proces gaat in kleine stapjes
en gaat soms gepaard met tranen,
en met vallen en opstaan.
 
 
Door deze schoonmaak- en opruimprocessen,
zowel vanbuiten als vanbinnen,
loop ik als het ware door mijn eigen geschiedenis.
En zo kom ik ook allerlei kleine schatten tegen,
die ik tijdens mijn leven heb verzameld
en die mij dierbaar zijn.
Die zorgvuldig bewaard blijven
of een mooie plek krijgen.
 
 
In een eerder bericht (zie hier)
liet ik een van mijn eerste jurkjes zien.
In een stoffige doos op zolder
-met nog uit te zoeken kleding (wat stond die daar al lang)-
vond ik nog een jurkje, wat door mijn moeder is gemaakt.
Mijn moeder naaide vroeger veel van onze kleding
en leerde mij, en mijn zussen, ook de kneepjes van het vak.
 
 
 
 
Al op jonge leeftijd maakte ik kleertjes
voor mijn poppen en barbies,
en wat later ook kleding voor mezelf. 
Ik was denk ik een jaar of 14/15,
toen ik deze witte jurk van India katoen maakte.
Het bovenstuk versierde ik met schaduwborduurwerk.
 

 
Een andere jurk, die uit de doos kwam, is een oude verkleedjurk
die vroeger dienst deed als prinsessenjurk.
Deze jurk hadden we gekregen van een tante,
en lijkt me een originele jaren 50 jurk.
Ik kan hem (of moet ik zeggen haar) nog steeds aan.
(deze foto's maakte ik eind september)
 

 
 Vervolgens haalde ik een -voor mij wel heel speciale- jurk
uit een plastiek hoes: mijn trouwjurk!
De jurk is gemaakt van ivoorkleurige zijde,
en droeg ik, met een big smile op mijn gezicht,
op een mooie lentedag in 1997.
 

 
De jurk die de pop draagt is gemaakt van de stof
van de trouwjurk (uit 1956) van mijn moeder.
Er moet ook nog een bijpassend tasje zijn,
die heb ik nog niet gevonden.
 
 
 Dan een laatste jurk die voor mij heel bijzonder is:
de jurk die ik vorig jaar kocht voor de bruiloft van mijn stiefdochter.
(Voor deze gelegenheid mocht er natuurlijk diep in de buidel getast worden.)
Ik droeg de vintage-achtige jurk
(van het Deense merk Edith & Ella) met een parelketting,
hooggehakte schoenen en een bijpassende blazer ;-).
 

 
Ik hou van jurken met een knipoog naar vervlogen tijden.
Een paar jaar geleden kreeg ik het boek Droomjurken.
 
 
Hierin staan patronen van jurken die zijn geïnspireerd op 'beroemde jurken'
van bv. Bette Davis, Jackie Kennedy, Audrey Hepburn, e.a..
 


 
Bij het zien van zoveel mooie jurken werd Muis helemaal enthousiast,
en wilde ook graag een nieuwe jurk.
Met stippen en mooi opgestikt sierband.
En ja... een muizenjurkje is snel gemaakt.
 


 
Tot slot....
Toen ik dit bericht nog eens bekeek,
zag ik dat er op heel veel foto's een roos staat afgebeeld.
Niet eens zo zeer bewust, maar ik vind het wel een mooi symbolisch beeld.
De roos als symbool voor liefde, schoonheid en het leven.... 
 
 
 
Just remember, in the winter
Far beneath the bitter snow
 Lies the seed, that with the sun's love
 In the spring, becomes the rose
 
(Bette Midler-The Rose)
 
 


dinsdag 6 oktober 2015

Karen Blixen en 'Het huis aan de Sont'


"Do you know a cure for me?" 
"Why yes," he said,
"I know a cure for everything. Salt water."
"Salt water?" I asked him.
"Yes" he said, "in one way or the other.
Sweat, or tears, or the salt sea."

Karen Blixen, Seven Gothic Tales

(Denemarken, eiland Møn 2006)

De film 'Out of Africa'
(een verfilming van het gelijknamige
en autobiografische boek van Karen Blixen)
was een van de eerste films die ik in de bioscoop zag.
Ik weet nog goed hoe ik diep onder de indruk was...
Toen iedereen na de film de bioscoopzaal verliet,
bleef ik nog een tijdje zitten en luisterde,
 terwijl de tranen over mijn wangen biggelden,
naar de laatste muziek.
Ik kocht direct een LP van de filmmuziek
en heb de film daarna nog heel wat keren bekeken.
Sommige passages kende ik zelfs uit mijn hoofd,
zoals de mooie uitspraak van Denys Finch Hatton:

We're not owners here, Karen.
We're just passing through.


Misschien herkende ik -als begin twintiger-
Karens verlangen om uit de bekende
(en soms beknellende) kaders te willen breken,
maar anderzijds ook haar verlangen naar verbondenheid
en de hunkering om bij iemand te willen horen.
 Haar levensverhaal boeide mij enorm, 
hoewel ik toen al wel besefte dat dat in de film
natuurlijk behoorlijk geromantiseerd werd.

 Toen ik afgelopen zomer een recensie las over 'Het huis aan de Sont',
 was mijn belangstelling onmiddellijk gewekt.
Hoe was het verder gegaan met Karen?


In onze laatste vakantieweek las ik het boek in een adem uit.
Het zomerde nog behoorlijk en in onze tuin was het goed toeven.



De journaliste en schrijfster Dolores Thijs bezocht in 1986
Karen Blixens huis en landgoed Rungstedlund (nabij Kopenhagen). 
Ze ontmoette daar haar huishoudster, Caroline Carlsens,
die een lange periode voor Karen had gewerkt en 
na Karens dood op het landgoed was blijven wonen.
Na deze ontmoeting volgden er meer ontmoetingen en gesprekken.  
Dolores Thijs kreeg een schat aan informatie
over het leven wat Karen Blixen, na haar terugkeer uit Afrika, had geleid.
Dit resulteerde jaren later in een boek wat afgelopen voorjaar uitkwam.
Dolores Thijs vertelt het verhaal vanuit Caroline Carlsens.
In het boek wordt op een ontroerende wijze beschreven
hoe de levens van de twee vrouwen zich vervlechtten
tijdens hun jaren samen, vanaf  het voorjaar van 1949
tot Karens overlijden in september 1962.
 

Karen woonde vanaf 1931 aanvankelijk met haar moeder
en later alleen met haar personeel
(huishoudsters, tuinman en secretaresse) op Rungstedlund.
Ze vormden samen een soort van gezin,
waarbinnen de zoon van Caroline Carlsen een bijzondere en belangrijke plek kreeg.
 Ik vond het boeiend om het dagelijks leven,
met de gewone maar ook de bijzondere gebeurtenissen, van deze mensen te volgen.




Als er één thema is
wat zich herhaaldelijk in Karens leven aandiende, is het wel 'loslaten'...
(ongetwijfeld heeft ze het werk van Rainer Maria Rilke gelezen).
Op jonge leeftijd verloor ze haar vader,
hij leed aan syfilis en stierf een zelfverkozen dood.
Later moest ze afscheid nemen van haar geliefde Afrika,
waar ze haar bedrijf en grote liefde Denys verloor,
en waar ze dierbare vriendschappen achter zich moest laten.
Ze moest afstand doen van haar kinderwens,
en verloor haar gezondheid doordat ze zelf ook syfilis kreeg.
Ze schrijft hierover in een brief aan haar moeder:
"Het lot van mijn vader heeft zich vreemd genoeg in mijn eigen leven herhaald"

(De infectieziekte syfilis is -net als de ziekte van Lyme- een multi-systeemziekte,
die wordt veroorzaakt door een spiraalvormige bacterie.
Er wordt wel gezegd: "Als men syfilis kent, dan kent men de geneeskunde".
(bron: zie hier
Bezien vanuit mijn eigen ervaringen en inmiddels opgedane kennis,
herken ik een opvallend aantal gelijkenissen). 


Ondanks haar vele verliezen probeerde Karen
steeds opnieuw het leven te 'leven'.
Ze ging schrijven,
"All sorrows can be borne if you put them into a story",
aldus Karen, ze ging graag op reis en gaf feestelijke diners.
Ze plukte dagelijks bloemen in haar tuin
en zette haar huis vol mooie zelfgemaakte boeketten.
"Bloemen behoren tot de wonderen van het leven, Madam Carlsen"
zo zei ze tegen Caroline.


Maar Karen voelde zich ook vaak afgesneden van het leven
en kende perioden waarin ze terugtrok, en ziek en depressief was.
Ze kon zich soms grillig en eisend uiten naar haar omgeving toe.
Madame Carlsen bleef,
ondanks dat het haar soms ook moeite koste,
zeer loyaal aan Karen.
Aan het eind wordt heel aangrijpend beschreven hoe
ze Karen tot aan haar sterfbed en dood vergezelde.
En dan wordt ook nog meer duidelijk,
hoe Karen en Caroline voor elkaar van grote betekenis zijn geweest.



Inmiddels heeft de herfst zijn intrede gedaan, ook in onze tuin...
Ik heb het boek Een lied van Afrika bij de bibliotheek gereserveerd.

Ik heb bemerkt dat ik, wat vaker dan anders,
onderweg even stop
om langs de kant van de weg wat bloemen te plukken
 en ik zet regelmatig een mooi boeket in ons huis.

En als ik het boek zie liggen
is het is net alsof Karen glimlachend haar goedkeuring geeft... 


 “Difficult times have helped me
to understand better than before
 how infinitely rich and beautiful life is in every way,
and that so many things that one goes worrying about
are of no importance whatsoever.” 

Karen Blixen
(Letters from Africa, 1914-1931)
 

donderdag 24 september 2015

De handwerk box van mevrouw M

'A stich a day
keeps the shrink away'

(Flow weekly, via sasknits.com)



Alweer enkele blogberichten geleden vertelde ik
 dat ik een hele goede kringloopvondst had gedaan.
Hoog tijd om die eens te laten zien!

Op een mooie dag in het voorjaar
stond er een tandartsafspraak gepland.
En hoewel ik de meest aardige tandarts heb die ik me kan wensen,
zijn dit soort afspraken niet de uitstapjes waar ik naar uitkijk
en het is dan ook fijn om ze te vergezellen met iets leuks.

Dus op naar de kringloopwinkel!
En daar stond ie... de handwerk box.
Compleet €3,50.



Bovenop lag een een heel mooi tafelkleed
waarvan nog maar 3 bloemen geborduurd waren....


Verder zaten er nog twee andere borduurwerken in,
heel veel borduurzijde, wat bolletjes katoen, een haaknaald, ed..



Van sommige strengen waren de draden al keurig gesplitst..
en ik vond ook een leuk geborduurd label.





Tot mijn verrassing lagen onderin de box enkele briefjes,
waarop een patroon staat geschreven...




Deze mevrouw was (is?) dus naar alle waarschijnlijkheid een moeder
en vast en zeker een hele goede handwerkster.
Wat zou het verhaal zijn achter deze mevrouw en de handwerk box
en hoe zou die bij de kringloopwinkel zijn beland...

Daar zat ik zo wat over te mijmeren,
terwijl ik 'haar' draad oppakte
en verder ging waar zij was gestopt.




Ik ben inmiddels al een flink eind op weg met het tafelkleed
en hoop die binnen niet al te lange tijd te kunnen laten zien.

Het patroon van het kleedje...daar kom ik minder goed uit.
Wie kan helpen met dit patroon?
Een voorbeeld gevraagd ;-).



vrijdag 4 september 2015

Flavigny-sur-Ozerain and Chocolat

I think we can't go around
measuring our goodness by what we don't do,
by what we deny ourselves,
what we resist, and who we exclude.
I think we 've got to measure goodness
by what we embrace,
what we create, and who we include.
 
(uit de film Chocolat (2000))


In onze Franse reisgids stond vermeld 
dat de film Chocolat, een van mijn favoriete films, 
o.a. in het Bourgondische middeleeuwse dorpje Flavigny-sur Ozerain is opgenomen.
Op de terugweg gaan we er langs!

(voor de filmmuziek van Chocolat, klik hier....)



We laten de auto achter op de parkeerplaats
en lopen langs de 12de-eeuwse stadswal het dorp in.
Muis gaat ons huppelend en springend voor....
Ze heeft het woord chocolade horen vallen
en is niet meer te houden!
Muizen schijnen dol te zijn op chocolade.
Ik roep haar nog na...
dat de chocolaterie in het echt niet bestaat... 
 
 

Door de smalle straatjes op zoek naar 'de chocolaterie'....


Gevonden!



Alleen de gevel van het huis is gebruikt voor de film.
Vanbinnen geen spoor van het interieur van de chocolaterie...
ook geen -door Johnny Depp gerepareerde- groenblauwe deur ;-).  


In en rond de kerk zijn ook opnames gemaakt,
het standbeeld voor de kerk is er in werkelijkheid niet.

 


Flavigny is een pittoresk en lieflijk dorpje,
er hangt een hele rustieke sfeer.





Flavigny staat ook bekend om de anijssnoepjes,
die hier, volgens de kronieken,
al in de 9de eeuw werden ontwikkeld.
'Elk snoepje sluit in zijn hart het geheim van een anijszaadje'.
De anijsbolletjes worden over de hele wereld verkocht.



Naast de snoepfabriek, gevestigd in 18de-eeuwse kloostergebouwen,
bevindt zich de Karolingische crypte Sainte-Reine,
die oorspronkelijk deel uitmaakte van de kerk
van de benedictijner abdij Saint-Pierre
(waar in de 9de eeuw aan werd begonnen).


Waar je ook loopt, overal die verstilde sfeer in het dorp....
er zijn hier maar heel weinig (toeristische) winkels te vinden.





Muis is een nogal teleurgesteld omdat een lekker stuk chocolade
aan haar neus voorbij gaat vandaag, en ze gaat,
boven een poort in de stadsmuur, wat zitten pruilen.


Maar haar humeur wordt weldra beter
als we in het naburig plaatsje Semur-en-Auxois, waar we ook overnachten,
warme chocolademelk gaan drinken.
Buiten is het druilerig geworden.


De volgende dag maken we nog een stop in
-het door mij geliefde- België.
Mijn verre voorvaders schijnen in België te hebben gewoond,
misschien is dat een verklaring voor het feit dat ik hier zo graag kom ;-).


We vinden een fantastische B&B: la Villa Sauvage,
een prachtige en kunstzinnig ingerichte villa,
midden in een industriële wijk in Verviers.
We logeren in 'La Suite L' Eau de Vie'.

We laten ons vallen op een kleurrijk hemelbed
en in de prachtige kamer zijn we voorlopig nog niet uitgekeken.
Bij het bad staan heerlijk geurende Organic oils
en andere badproducten klaar.
De volgende ochtend serveert de gastheer
een verrassend en lekker biologisch ontbijt,
en trakteert ons op een stuk zelfgemaakte chocoladetaart.

Hier voelt een muis zich een prinses!
 

Ook dit adres is een absolute aanrader
als je eens op doorreis bent richting het zuiden,
of een weekend wilt relaxen in de Belgische Ardennen.
Een prachtig wandelgebied en de kuurbaden in Spa zijn in korte tijd te bereiken.
Meer foto's van de kamers kan je vinden via Booking.com.
Er zijn ook wisselende exposities in de villa.

Het is een plek waar je -volgens de filosofie van de eigenaars-
volledig kan onthechten...
 
Een recept voor een Spicy hot chocolate (alla Joanne Harris) vind je hier.