12 februari 1965
Een moeder in een groot ziekenhuisbed.
Een zuster -in een wit gesteven schort-
loopt gespannen heen en weer,
ze buigt zich over de vrouw heen
en zegt op strenge toon:
'denk erom, niet persen!'
Ze haast zich op weg om de dokter te halen.
Placenta praevia...
ze weet dat er ernstige complicaties kunnen optreden.
De dokter komt, doet onderzoek
en zegt dan met kalme stem:
'laat dat kind toch persen.'
Een week platte bedrust heeft er voor gezorgd
dat de placenta is gedraaid,
de baby kan geboren worden.
Vanaf dan gaat het heel snel.
Op het moment dat de vader de verloskamer binnenkomt
(in de vroege ochtend gebracht door de buurman)
geeft de baby haar eerste teken van leven...
Thuis liggen de grote zusjes nog in bed,
samen met opa en oma.
Tot er een telefoontje komt
en opa met luide stem naar boven roept:
jullie hebben een zusje gekregen!
Er waren waarschijnlijk in die dagen
behoorlijk wat meisjes geboren
want toen de zusjes later op de dag
in het ziekenhuis aankwamen,
troffen ze de baby in een bedje
met een blauw dekentje...
De roze dekens waren op!
Dit verhaal werd iedere verjaardag
opnieuw weer verteld...
ik hing dan aan mijn moeders lippen.
Mijn vader vertelde
dat het een wonder was geweest
dat ik er ben.
Mijn moeder had enkele jaren voor mijn geboorte
een ingreep ondergaan
en er was haar verteld
dat ze waarschijnlijk geen kinderen
meer zou kunnen krijgen.
En zie daar...toch een derde dochter en zusje!
Ik ben blij met alle spulletjes
die mijn ouders zo zorgvuldig hebben bewaard.
Het is wel duidelijk wat mijn lievelingskleur was...
En dan is het 12 februari 2015...
(ik maak maar even een grote stap
anders gaat het wel een héél lang bericht worden ;-))
Tussen geboorte en vandaag ligt een heel leven.
Lief en leed,
het deed me groeien tot wie ik nu ben...
Ik voel me rijk en ben dankbaar voor
het wonder van mijn leven
en bijzonder blij met
mijn geweldige man,
onze prachtige kinderen
(stiefdochter/schoonzoon, stiefzoon en zoon)
mijn familie en vrienden...
50 jaar, toch wel een mijlpaal!!!
Als kind (en later ook wel)
waren 50 jarigen in mijn beleving
wel behóórlijk oud,
maar nu ik zelf 50 ben,
voel ik mij niet eens zo ver verwijderd
van mijn jonge jaren...
Wat gaat de tijd toch snel....
Ik vier mijn verjaardag vandaag
en in het weekend,
middels een dagje uit
met mijn gezin, leuk!
Er zijn plannen voor een feest
ergens verderop in het jaar...
Dit shirt zat vanmorgen in een van mijn pakjes :-)...
Hoe zou het vandaag zijn met al die andere meisjes,
die onder een roze dekentje lagen?
En hoe zou het die strenge zuster zijn vergaan...
Zou ze nog eens hebben teruggedacht
aan die dag, 50 jaar geleden?
Mijn felicitaties aan alle Sara's!
Ik wens jullie een fijne dag!
xxx